ilayda'nın sihirli günlüğü

Merhaba arkadaşlar,
Köşe Yazısı Yarışması için yazı yazmıştım. Eleştirilere sonuna kadar açığım. İyi okumalar..:))

Bir acı, bir haykırış…

29 bin 980 kere durdu zaman. Artık zamanın tamamen durduğu yerdeyim. İsim sıralamak bir şey değil, 29 bin 980’nin öyküsünü ezberleyebilir misin diye kendime sorup ezbere direndiğim yerdeyim.

Her 4 saatte bir kadın istismara uğruyor. Kız olmanın cezasını çekmiş o cansız bedenlerden biriyle karşılaşıyorum, içim titriyor.

“Kız öldü!”diyorum.

“Tek başına dışarıdaymış.”diyor

“Kız öldü!”diyorum.

“Soyu sopu,dini ırkı neymiş?”diyor.

“Yahu,kız”diyorum, “Öldü.”

Geleceğe karşı umutları, hayalleri öldü.Kendini korumaya çalışırken eziyet edile edile öldü. Son gücünü de birbirilerine sesini duyurmaya çalışırken öldü, herkes ona sağır olmuşken bile..

Susuyor,susuyoruz.. İşte o an anladım; kızla beraber insanlık da öldü. Zor, kız olmak bu yüzden zor işte. “Nefes alıyorsak umut var demektir.”derler ya hani. Bu ülkede kızsan ve tüm kötülüklere rağmen hala nefes alabiliyorsan umut değil de şansın var demektir.

Peki her gün sizi nasıl bir son beklediğini düşünürken buluyor musunuz kendinizi hiç? Ya da sokaktan geçerken kasılan çenenizin acısını hissedebiliyor musunuz? Ya yutkunurkenki genzinizde oluşan yanma hissini? Bir kızsanız eğer bunları muhakkak yaşıyorsunuzdur.

Mesela Küçük Irmak komşuları tarafından katledilerek ilk önce çöp konteynırına sonra da bir bahçeye gömüldü. Yürekleri dağlayan bu olay tüm Türkiye’yi derinden sarstı. Dilerimki Irmak’ın kardeşinin çikolata bulanmış ağzına karışan acıyla birlikte ablasını oyun oynamak için çağırışı sarsın tüm bir dünyayı.

Küçük bedenler sadece çocuk istismarlarıyla deği, tedbirsizlikle de ölümlerine izin veriliyor. Adana’da çıkan yangında onlarca küçük beden yanarak can verdi. Ne büyük bir acıdır ki bu Türkçe öğretmenim o gece gözleri şişene dek ağlamış. İşte o an anladım sadece o çocuklar değil, öğretmenimin yüreği de yanmış. O öğretmenimin merhameti sarsın, bir annenin ölen kızının kıyafetlerinin üzerine sinen kokusunu bağrına basarkenki feryatları sarsın tüm bir dünyayı.

Daha bir çok çocuk ölümü sıralayabilirim. Ama devam edemeyeceğim. Çünkü her bir satırı yazarken ellerim titriyor, boğazım düğümleniyor. Onlar da benim gibilerdi. Benim gibi çocuklarda sadece..

Susma artık,susmayalım! Artık bir şeyler değişsin. Mesela gökyüzünde havai fişeklerin sesini duyalım, bir çocuğa isabet eden silah sesini değil. Bir küçücük çocuğun doktor olma hayali kalsın geride, yanan bedeni değil. Topraktran Irmak’ın ektiği fidanları, umutları bulsunlar, cansız bedenini değil. Kuşların kanatları umuda değsin artık memlekette.

Yazmayı bırakıp dışarı çıktığımda saçlarıma düşen kar tanelerini hissettim, bir de tekrardan çalışmaya başlayan saatimin tik tak seslerini.. Gözlerimi kapatıp düşünmeye başladım; kar taneleri küçük bedenleri katleden kirli zihinleri temizleyecek kadsar saf, temiz miydi hala? Yoksa o da bulanmıştı kan rengine?